Odcinek 01.

Przepraszam wszystkich za 5 tygodniową przerwę. Miałam kryzys w pisaniu. Nie mogłam sklecić najprostszego zdania. Wszystko, co napisałam wydaje mi się tak beznadziejne. Mam problem z wyrażeniem sobie tego wszystkiego. Jak ona może to odczuwać. Jestem osobą widzącą, nie potrafię nawet przez sekundę sobie tego wyobrazić. Jak zamykam oczy to i tak widzę obrazy. Nie ma czerni, nie ma tego co czuje Cecylia. Temat jest super, ale realizacje diabli wzięli.

Ostatnio na ulicy zobaczyłam niewidomego gościa. Doszło do tego że zaczęłam go śledzić. Miałam nadziej, że dostarczy mi wenty. Miałam nadzieje, że zobaczę jak wygląda naprawdę jego życie. Jak wchodzi do banku, do sklepu, jak coś kupuje, rozmawia z ludźmi, ale nie on wszedł do jakiegoś bloku i tyle go widziałam. Czy naprawdę ci ludzie są tacy samotni? Może źle opisuje ich świat. Przecież ja z tego zorbie jakąś masakrę. Kolorowe LOVE STORY! A rzeczywistość jest bardziej okrutna.

Mam głuchoniemą koleżankę Martę. Ona ma jeszcze gorzej, bo nie umie mówić, ale ona jest inna. Potrafi się naprawdę cieszyć ze wszystkiego ma pełno znajomych, jak z nią się kontaktuje to nie czuje żeby była nieszczęśliwa. Ma chłopaka, on nawet jeździ samochodem i ma prace, co mnie zdziwiło. Myślałam, że nie można jak się nie słyszy. Więc może tym niepełnosprawnym wcale nie jest tak źle?

Dobra kończę moje smutne wywody. PIERWSZY ODCINEK!

Wypocony, wymęczony, ale jest. Przepraszam za błędy ortograficzne i rzeczowe. Banalny jest i beznadziejny wiem.

_________________________________________________

            Meg, jak zwykle rano, obudziła mnie szamotając się po pokoju. Byłyśmy zmuszone dzielić pokój ze względu na małe rozmiary mieszkania. Moja siostra przebierała kolejne bluzki, które jej zdaniem nie pasowały do spodni, spódniczki, do fryzury, czy do innej błahej rzeczy. Robiła z tego wielką tragedię tym samym mi nie pozwalając spać. Zakrywałam się kołdrą po uszy. Mogłam w sumie już wstać, ale nie było sensu. Meg kursowała miedzy naszym pokojem, a łazienką. Wolałam nie wchodzić jej w drogę, kiedy ‘dopasowywała się do świata ludzi widzących’ - tak to kiedyś zabawnie nazwała. Chciała chyba podkreślić to, że ja w ogóle ze sobą nic nie robię. Doprawdy nie wiem, dlaczego miałabym jaki miało by to sens skoro idę do ludzi, których to nie obchodzi. Bo czym jest wygląd dla osób niewidzących? Kolejne nic nie znaczące słowo.

            Kiedy mój budzik w końcu zadzwonił, założyłam pierwsze lepsze ciuchy z szafy, po czym poszłam do kuchni. Kiedy kończyłam jeść śniadanie, Meg jeszcze zajmowała łazienkę układając włosy i grzebiąc w pełnej malowideł kosmetyczce. Moja siostra zawsze się gdzieś spieszyła. Wychodziła biegu do koleżanki, do znajomych, do chłopaka. Miała życie nastolatki jakiego mi nigdy nie było dane zaznać. Czasem zastanawiałam się, jakby to było gdybyśmy obie widziały. Czy chodziłybyśmy do tych samych szkół? Miały wspólnych przyjaciół? Wychodziły razem by się z nimi spotykać? Dość wątpliwe. Pewnie i tak Meg zachowywałaby się jak rozpuszczona jedynaczka.

            Musiałam już wychodzić, więc wzięłam moją laskę i ruszyłam nie czekając na Meg. Pożegnałam się z nią tylko suchym „Cześć!”.

            Ruszyłam raźno hałaśliwą ulicą. Miasto cuchnęło charakterystycznym wyziewem spalin oraz gnijącym pod krawężnikami błotem. Zapamiętałam na pamięć drogę do szkoły, więc nie czułam strachu, że się zgubię. Ziemie pod stopami badałam za pomocą laski, ale mimo dużego doświadczenia i samodzielności nieraz zdarzało mi się wpaść na śmietnik czy słupek. Nie poddawałam się mimo to, omijałam przeszkody i szłam dalej. Musiałam przejść podczas drogi aż przez trzy przejścia dla pieszych, niestety tylko jedne z nich było przystosowane do niewidomych. Wiedziałam kiedy mam się zatrzymać tylko dzięki ludziom poruszającym się wokół mnie. Oni byli moimi sygnalizatorami. Szłam wtedy kiedy oni, stawałam kiedy oni się zatrzymywali. Wsłuchiwałam się dokładnie w każdy ruch, szmer.

            Ponadto musiałam jeszcze zaprowadzić do szkoły Eddy’ego. Pewnie sobie nie wyobrażacie tego, jak dwoje ślepych nastolatków samych idzie ulicą, ale tak właśnie było. Umówiłam się z moim przyjacielem, że będziemy razem chodzić do szkoły. Budziło to pewne obawy ze strony jego rodziców, jednak zgodzili się ostatecznie. Wiedzieli jak Ed chętnie uczył się ode mnie. Mi też dawało to satysfakcje. Borykał się z takimi samymi problemami jak ja kiedyś. Przy nim nie byłam już taka bezużyteczna.

            Kiedy zaszłam w końcu do jego domu przywitał mnie z uśmiechem w głosie:

            - Siemka! Zmobilizowana i gotowa do nauki?

            - No, jasne - odparłam dziarsko.

            Wzięłam go pod ramie, jak to miałam w zwyczaju robić, po czym ruszyliśmy razem do szkoły. Od razu poprawił mi się humor. Eddy był jak plaster na moje smutki. Był straszną gadułą, buzia mu się nie zamykała. Zawsze potrafił znaleźć coś pozytywnego nawet w najgorszej sytuacji.

            Nie zawsze jednak pamiętam go takiego jak obecnie. Na początku naszej znajomości miał zupełnie inne nastawienie do życia. Posadzono go obok mnie pierwszego dnia dokładnie pół roku po jego strasznym wypadku. Był całkowicie zdrowy na ciele, ale wiem, że w duszy nadal cierpiał.

            Wychowawczyni przedstawiła go krótko, po czym ulotniła się gdzieś z klasy. Była jeszcze przerwa, więc korzystając z okazji postanowiłam przywitać się z nowym kolegą.

            - Hej, jestem Cecylia.– dotknęłam jego ramienia, zawsze tak robiłam, kiedy zaczynałam z kimś rozmawiać żeby wiedział, że mówię właśnie do niego - Miło mi cię poznać, Edwardzie.

            - Po prostu Ed lub Eddy. – odparł niby to obojętnym tonem głosu - Moje pełne imię brzmi tak staroświecko.

            - OK. Będę sobie kojarzyła z tą kreskówką „Ed, Edd i Eddy”.

            - Lubiłem ich oglądać, kiedy byłem mały – odparł cicho. Pamiętam dokładnie smutek zawarty w jego głosie. Powinnam była ugryźć się w język. Na pewno sprawiłam mu przykrość. Poklepałam go po ramieniu. Znałam wielu w naszej grupie takich jak on. Słyszałam ich historie. Zdawałam sobie sprawę, że utrata wzroku dla kogoś, kto nie wyobraża

sobie bez niego życia jest strasznym przeżyciem.

            - Ja nie widzę od urodzenia, ale podobają mi się ich zabawne głosy… – bąknęłam zakłopotana.

            Chłopak tylko westchnął. Może po prostu nie miał ochoty na nawiązywanie nowych znajomości, a ja mu się narzucałam.

            - Miło mieć z kim w końcu siedzieć. – zagadałam by nie przedłużać niezręcznego milczenia - Ostatnio siedziałam z dziewczyną z zespołem Downa. Dzięki Bogu przenieśli ją do innej grupy dla niedowidzących. Strasznie śliniła ławkę.

            Zawsze miałam skłonność do paplania o nieistotnych sprawach. Nie spodziewałam się aby to moje gadanie mu w czymś pomogło. Myślałam, że nie odezwie się już słowem, ale on po chwili namysłu odrzekł:

            - Obrzydliwe. Masz szczęście, bo ja się nie ślinię.

            Głos zabrzmiał mu już zupełnie inaczej niż przedtem, więc uśmiechnęłam się zadowolona do siebie, a może trochę do niego. Nie wiem sama po, co i tak nikt tego nie mógł zobaczyć.  Byliśmy na dobrej drodze. Od tego momentu rozmowy już przychodziły nam z łatwością. Moim zdaniem byliśmy do siebie trochę podobni z charakteru i dlatego zaprzyjaźnienie się przyszło nam z łatwością.

            Nagle poczułam kuksaniec przyjaciela. Znowu zatonęłam w moich myślach, zupełnie zapominając o Bożym świecie. Zdałam sobie sprawę, że Eddy przez dłuższą chwile coś do mnie mówił.

            - HALO! Ziemia do Cecylii! – powiedział z poirytowaniem

            - Tak, słucham cię – skłamałam.

            - Ta jasne.

            Po jego tonie głosu widać było, że mi nie wierzy. Dobrze wyczuwał momenty kiedy go nie słuchałam. Ostatnio za często mi się to zdarzało przy nim.

            - Sorry, zamyśliłam się. – pogłaskałam go przepraszająco po ramieniu.

            - Jeśli trafimy do szkoły pomimo tego twojego „zamyślania się” – powiedział dosadnie - to nie będę miał ci tego za złe, ale odnoszę wrażenie że cię nudzę.

            - Przypomniałam sobie po prostu moment, w którym się poznaliśmy. – wyjaśniłam przyjacielowi.

            - I co? Doszłaś do wniosku, że to był największy błąd twojego życia? – spytał Ed z ironią.

            - Bitch, please – odparłam na co mój przyjaciel zareagował śmiechem.