Prolog cz 1.

            W świecie, w którym żyjemy najważniejsze jest to, co widzimy na pierwszy rzut oka. Nie potrafimy oceniać ludzi inaczej, jak w kwestii wyglądu. Brukowe gazety bombardują nas masą kolorowych obrazków. Na prawie każdej stronie umieszczone jest zdjęcie zgrabnej modelki lub przystojnego mężczyzny. Zresztą nie tylko prasa, ale również telewizja, reklamy, nasze najbliższe otoczenie wpaja nam, że wygląd jest najważniejszy. Stajemy się wzrokowcami. Czy uwierzylibyście gdybym powiedziała wam, że tak naprawdę jesteście ślepi? Nie dostrzegacie naprawdę istotnych rzeczy. Gdybyście żyli w moim świecie z pewnością nie poradzilibyście sobie.

           Jestem Cecylia, mam 17 lat i od urodzenia jestem niewidoma. Co najzabawniejsze mam siostrę bliźniaczkę. – Megi. Jest ode mnie o trzy minuty starsza i dzięki temu… pełnosprawną. Może chodzić do normalnego liceum razem z normalnymi nastolatkami. Nie to, co ja. Chodzę do szkoły specjalnej dla niewidomych. Mam wielu przyjaciół. Moim najlepszym przyjacielem jest Eddy. Stracił wzrok 2 lata temu w wypadku. Znamy się, co prawda od niedawna, ale od razu złapaliśmy wspólny język. Zadziwiające, okazało się, że mieszkamy nawet niedaleko siebie. Gdyby nie utracił wzroku prawdopodobnie do dziś dnia byśmy się nie znali. Wciąż opowiada o tym, jak tęskni za patrzeniem na świat zewnętrzny. Próbuj mi wytłumaczyć, jak wygląda niebo, jakiego koloru jest trawa, że w dzień świeci słońce, a w nocy księżyc i gwiazdy. Dla mnie te słowa są jednak puste. Nie znam różnicy miedzy dniem i nocą. Nie potrafię sobie wyobrazić kolorów. Znam tylko jeden kolor: Czarny. Barwę, która otacza mnie w każdej sekundzie mojego życia…